Het Genootschap in Conclaaf: Nijmegen is de place to be

Zaterdag 7 november 2009. De Algemene Vergadering van het Genootschap van Sint Jacob. In het Nijmeegse Kolpinghuis. Die plek zet in mij het mémoire involontaire in werking. De studietijd aan de toen nog Katholieke Universiteit, van 1965 tot 1972. Inderdaad, de roaring sixties. Toen de wereld op zijn kop dacht te gaan. En alles anders moest. De bijeenkomsten van Politeia in het Kolpinghuis. Met aan de ingang de jongens van de Rode Tribune. En binnen het fenomeen Marcus Bakker. Of de Franse filosoof Derrida. Zelfs Jane Fonda werd naar Nijmegen gehaald. The times, they're changin'. Toen.

De rode brigade van toen is grijs geworden. Fietst of loopt nu naar Santiago de Compostela. En licht geen tegels meer uit de Parijse trottoirs. De Lowlands Weed Company verdient geen stuiver meer aan de fietsers en lopers die over de oude pelgrimsroutes naar Galicië gaan. The times, they're changin'. Nu.

Een genoeglijke bijeenkomst. Met praktische tips. Neem een kettingpons mee. Probeer je Spaans wat op peil te brengen. Neem de tijd. Oude rotten vertellen het je. Dan moet het wel waar zijn. En hoe verwerk je je ervaringen in je eigen taal? Wat schrijf je op? Of deponeer je alles op je eigen harde schijf, in je eigen kop? De camino is het doel. De weg. Het proces. Want schrijven, dat is immers kijken met je ogen dicht volgens Remco Campert.

In de workshop 'Schrijven van je reiservaringen' neemt Jeroen Gooskens, oud-Augustijn en oud-studentenpsycholoog van de Katholieke Universiteit, je aan de hand. Deelt opdrachten uit. 'Ver Onderweg' heet zijn boek. En zo is het. Doe het maar eens na. Graag had ik Herman Vuijsje, ook aanwezig in het Kolpinghuis, nog gesproken. En zijn 'Pelgrim zonder God' gelezen. Herman, was die niet van de Rode Brigade uit de jaren '60? Of van het strand van Parijs dat onder de trottoirtegels verborgen lag? De opgebroken weg. Ja, dat moet het zijn. De opgebroken camino, dat is hij zelf. Werk in uitvoering.