De brug over: van 2009 naar 2010

Vanavond de brug over naar het nieuwe jaar 2010. Hopelijk het jaar dat fietsend Santiago de Compostela bereikt zal worden. In deze koude tijd niet iets om de hele dag mee bezig te zijn, maar als in februari (hopelijk) de eerste wat warmere dagen zich aandienen, dan zal het ongetwijfeld gaan kriebelen. De brug: alsof je de Puente la Reina overfietst. Maar zover is het nog niet. Nog lang niet.

De fietsconditie is er de laatste weken niet beter op geworden. Integendeel. Alleerst is er het alibi van de barre weersomstandigheden. Sneeuw, gladheid en vrieskou helpen je wel uit het zadel. Weinig kilometers gemaakt, dus. En anders is er wel het toenemen van het gewicht. Ik geef de schuld aan de kerk en de maatschappij. Zoveel feestdagen op een rij. Het moest niet kunnen. Natuurlijk: eigen schuld dikke bult. Want dagen achtereen vier- en vijfgangen menu's naar binnen werken in combinatie met een glissando van diverse soorten en kleuren wijn, dat is de goden verzoeken! De weg naar de hel is geplaveid met goede voornemens. De camino naar Santiago laat je geen escape. Gewoon: minder eten, meer bewegen, het hoofd en de maag leeg houden. Als een boeddhist op de fiets. En als dat niet kan, dan maar als pseudo franciscaan of minderbroeder.

Morgen een nieuwe start: 1 januari 2010. Een heilig jaar voor iedereen die op weg gaat naar Santiago de Compostela. Kom over de brug, lijkt Sint Jacob te roepen. Of verbeeld ik het me maar. Maar die Puente la Reina, die blijft me intrigeren. Nu nog de fiets op en gewoon die paar duizend kilometer onder je banden weg zien glijden.

Het Genootschap in Conclaaf: Nijmegen is de place to be

Zaterdag 7 november 2009. De Algemene Vergadering van het Genootschap van Sint Jacob. In het Nijmeegse Kolpinghuis. Die plek zet in mij het mémoire involontaire in werking. De studietijd aan de toen nog Katholieke Universiteit, van 1965 tot 1972. Inderdaad, de roaring sixties. Toen de wereld op zijn kop dacht te gaan. En alles anders moest. De bijeenkomsten van Politeia in het Kolpinghuis. Met aan de ingang de jongens van de Rode Tribune. En binnen het fenomeen Marcus Bakker. Of de Franse filosoof Derrida. Zelfs Jane Fonda werd naar Nijmegen gehaald. The times, they're changin'. Toen.

De rode brigade van toen is grijs geworden. Fietst of loopt nu naar Santiago de Compostela. En licht geen tegels meer uit de Parijse trottoirs. De Lowlands Weed Company verdient geen stuiver meer aan de fietsers en lopers die over de oude pelgrimsroutes naar Galicië gaan. The times, they're changin'. Nu.

Een genoeglijke bijeenkomst. Met praktische tips. Neem een kettingpons mee. Probeer je Spaans wat op peil te brengen. Neem de tijd. Oude rotten vertellen het je. Dan moet het wel waar zijn. En hoe verwerk je je ervaringen in je eigen taal? Wat schrijf je op? Of deponeer je alles op je eigen harde schijf, in je eigen kop? De camino is het doel. De weg. Het proces. Want schrijven, dat is immers kijken met je ogen dicht volgens Remco Campert.

In de workshop 'Schrijven van je reiservaringen' neemt Jeroen Gooskens, oud-Augustijn en oud-studentenpsycholoog van de Katholieke Universiteit, je aan de hand. Deelt opdrachten uit. 'Ver Onderweg' heet zijn boek. En zo is het. Doe het maar eens na. Graag had ik Herman Vuijsje, ook aanwezig in het Kolpinghuis, nog gesproken. En zijn 'Pelgrim zonder God' gelezen. Herman, was die niet van de Rode Brigade uit de jaren '60? Of van het strand van Parijs dat onder de trottoirtegels verborgen lag? De opgebroken weg. Ja, dat moet het zijn. De opgebroken camino, dat is hij zelf. Werk in uitvoering.

De kogel is door de kathedraal van Santiago

Vandaag de knoop doorgehakt. Het is de Koga Miyata Advance geworden, een model uit de nieuwe collectie van 2010. Staat zelfs nog niet op de website van de producent. Over het bevestigingssysteem van de lowriders zijn we nog aan het delibereren. Binnen een week heb ik de fiets rijklaar in huis. En dan: en route, on the road. Voorlopig nog niet over de camino, maar dichter bij huis.

Zodra Peter helemaal 'los' is (vanaf 1 oktober) zullen we bij normale weersomstandigheden wat vaker op de fiets kruipen. Helaas zijn er in de nabijheid geen echte cols. De Venlose Herungerberg mag de naam niet hebben, maar de Belgische Ardennen zijn binnen handbereik. En met een fikse herfstwind tegen en een stevige col in zicht kunnen we ons daar voorlopig op stukbijten. Of stukrijden.

Xacobeo 2010 in de Vuelta: een lokroep in Venlo

Een tijd lang niks me me laten horen. Excuses? Natuurlijk! Drie weken lang in Spanje rondgetoerd. In het hete Andalusië, van Granada naar Málaga. En van Marbella naar Sanlúcar de Barrameda. Een ook nog het geboortehuis van Federico García Lorca bezocht, in Fuente Vacqueros. Niks geen Galicië, dus. Laat staan Santiago de Compostella.

Op 31 augustus was er in Venlo de aankomst van de Spaanse Vuelta. Ik houd het wielrennen niet echt bij, maar het was een enerverend spektakel. Wie schets mijn verbazing dat een van de Spaanse wielerploegen XACOBEO 2010 heet. Een dreigender oproep om in het voorjaar van 2010 met Peter op de fiets te stappen en naar het graf van Sint Jacob te trappen is nauwelijks denkbaar. Ik was op de luchthaven van Málaga al gewaarschuwd. Ook daar hingen grote billboards die opriepen tot deelname aan het jubileumjaar van De heilige Jacobus.

Overigens ben ik stevig bezig met het maken van de keuze van de juiste fiets. Sinds een dag oefen ik op een Koga Miyata die ik van Peter geleend heb. Voor de zomervakantie had ik al twee verschillende types uitgeprobeerd van het oerhollandse merk RIH (de Z-800 en de Z-900). Wat de versnellingen betreft is er nauwelijks verschil, allemaal Shimano. Het zal nog lastig worden, maar deze maand gaat het er van komen.

Proloog: op weg naar de sterrenvelden

Nog een jaar. Welke gek begint er nu al met het bijhouden van dagboekachtige aantekeningen over de tocht die hij misschien helemaal niet zal maken? Maar zoals met veel reizen is de voorbereiding op, de gedachte aan en het brainstormen over de mogelijke reis al de reis zelf. Niet het fietsen van die bijna 2400 kilometer naar Santiago, maar het proces dat ertoe moet leiden. Want daar gaat het hier allemaal over. Hoe sterk is de eenzame fietser zolang hij nog geen kilometer getrapt heeft? Ongeneeslijke ziektes van jezelf of van degenen die dicht bij je staan zijn als de vroegere bandieten langs de camino die de argeloze en fysiek getergde pelgrim vanuit honderden hindernissen belaagden. Hem van zijn geld en geloof beroofden. In de 12e eeuw schreef de Franse monnik Ayméry Picaud al een reisgids over deze gevaren van de camino. Naast nuttige tips over herbergen en heiligdommen langs de route waarschuwde hij de pelgrims op hun lange weg te voet of te paard naar Compostela voor de bizarre en soms zelfs gevaarlijke gewoontes van de bevolking in het Noord-Spaanse land. Vooral voor de Basken in Navarra waren berucht en moorddadig, als we hem moeten geloven. Vooral op Franse pelgrims hadden ze het voorzien. Hun xenofobie ging zelfs zover dat ze hun muilezels van een kuisheidsgordel voorzagen wanneer er Franse pelgrims in aantocht waren. Hun eigen geilheid en exhibitionisme daarentegen staken ze echter niet onder stoelen of banken. Met dichtgeknepen billen vervolgden de Franse routiers hun weg naar de sterrenvelden in Galicië.

De camino is een industrie geworden. De Middeleeuwse reiziger bestaat niet meer. Glossy reisgidsen die gedetailleerd de routebeschrijving weergeven zijn er in alle soorten en maten. En mocht die papieren gids al te loodzwaar blijken, dan is er een GPS-route te downloaden die je vervolgens op je blackberry download waardoor je als een luxe verkenner de coördinaten onder je van meer dan 25 versnellingen voorziene toerfiets ziet wegspatten. Met honderdduizenden de camino op, maar gelukkig niet tegelijkertijd. Het mag op verschillende manieren. Te voet, te paard, per fiets en tegenwoordig ook per scootmobiel. Op andere vervoersmiddelen rust de vloek van Sint Jacob.

De Credencial del Peregrino is tijdlozer dan de Europese Verkiezingen

Vandaag mijn credencial del pregrino gekregen. Het Nederlands Genootschap van Sint Jacob heeft het nummer van mijn pelgrimspaspoort bepaald op 016225. Daarnaast wat introductiebrieven met allerlei wetenswaardigheden. En twee exemplaren (81 en 82 van jaargang 2009) van de Jacobsstaf, het fraai uitgevoerde magazine dat vier maal per jaar wordt uitgegeven door het Genootschap. Aan het einde een opsomming van de fietsers, of lopers die hun ‘diploma’ in Compostela hebben gehaald, d.w.z. voldoende stempels hebben kunnen laten zien op hun credencial.

Volgens de credencial:
La puerta se abre a todos enfermos y sanos nop solo a catolicos sino aun a paganos, a judios herejes, ocjogos y vanos,; y mas brevemente, a buenos y profanos. (uit een 18e eeuws gedicht). Je hoeft dus niet stevig katholiek te zijn om de Spaanse refugios binnen te komen. Een hele gerusstelling.
En als het over Santiogo de Compostela gaat:
A este lugar vienen los pueblos barbaros y los que habitan en todos los climas del orbe…. Cumpliendo sus votos en accion de gracias para con el señor y llevando el premio de las alabanzas. Genade voor gelovigen en ongelovigen. En dat in tijden van xenofobie, een fenomeen van alle tijden dat opnieuw Europa lijkt te overspoelen. Ondanks de Europese verkiezingen van morgen.

Van je familie moet je het hebben

Vanwege mijn aanstaande verjaardag (8 juni) stuur ik per mail wat uitnodigingen voor zondag 7 juni naar de familie. Cadeautips: staan dit jaar in het teken van Compostela. Broer Harrie stuurt onmiddellijk een antwoord terug. Ik laat het hier maar gewoon zien. Maar zelf meefietsen, ho maar!

Ger, Broer, Jongen toch.
Wat is hier aan de hand. Ga je op je oude dag nog sportief doen. En dan ook nog deze christelijke tocht. Ik moet eens goed nadenken hoe ik je op die leeftijd nog kan helpen. Of komt nu de seminarie periode (of hoe heette die periode na de MULO ook alweer) weer de kop op steken. Ik zal Gemma eens bellen, met haar heb ik zeker te doen en je zonen hebben me altijd al gewaarschuwd als er een kerk in de buurt kwam.
En dan ook nog met de fiets. Realiseer je wel dat er af en toe reparatie nodig is en de meest technische broer ben je nu ook weer niet. Verder zal bergaf wel lukken maar wens je succes bij het klimmen met dat goddelijke sportieve lichaam.
Grote broer, maak je niet ongerust, een weekje rust en het komt weer goed. 7 Juni zullen we het er wel over hebben. Ik denk dat ik beter een flesje water mee kan brengen voor die 2400 km, dat zul je regelmatig moeten vullen.
Dit had ik nooit kunnen voorspellen en in mijn glazen bol zie ik het ook niet.
Maar het is wel knap, gewoon doen. Ik krijg waardering voor je ouwe-jongen.
Harrie

Kijk, zo wordt de uitdaging alleen maar groter. Getergd tot op het bot. Ik spring vanmiddag gewoon op mijn ouwe Batavus om alvast een paar kilometer in de benen te hebben. Weliswaar is hier geen enkele berghelling te zien, maar de straffe wind maakt veel goed. Ik ga me het schompes fietsen.

Uit balorigheid dus vanmiddag maar op de fiets geklommen: de Maas overgestoken, dan met volle wind op kop naar Arcen, daar een coupe ijs (*) gegeten, dan door naar Broekuizen, met het veerpont daarvoor weer over moeten steken, vervolgens langs de Maas naar Lottum en dan nog een kilometer of vijf, en weer thuis. Een dikke twintig kilometer in de benen. Nog niet 1% van die 2400, maar wie het kleine niet eert...

(*) Op het Maasterras in Arcen een Coupe Harry naar binnen gewerkt: malaga, stracciatella, tiramusu met boerenjongens, advocaat en slagroom. Gewoon fietsdoping.

ON THE ROAD: en maar denken aan de CAMINO

Me vandaag aangemeld als lid van het Nederlands Genootschap van Sint Jacob. De eerste stap naar het moment dat ik op de fiets stap en de 2400 kilometer onder de banden door laat persen alvorens in het barre Galicië af te stappen op het plein van de kathedraal van Sint Jacob in Santiago de Compostela.
Fietsmaat Peter trapt zich ondertussen door zijn laatste maanden van zijn arbeidzame leven heen.
Het voorziene moment is voorjaar 2010, medio mei waarschijnlijk. Tot die tijd moet de ijzeren conditie worden opgebouwd. Kilometers in de benen, waar die dan ook mogen zitten. De Noord Limburgse heuvels zijn daarvoor waarschijnlijk te laag. Misschien ook maar eens een dag afzien in het hooggebergte van het zuiden van de provincie. Of in Belgiëland, de Ardennen. Hoewel daar de verleidingen om na een paar kilometer achter een grote kelk Leffe Brune te gaan zitten misschien te groot is.
Kortom, On the road, en maar denken aan de Camino.

EN TOCH... ook de 'Middeleeuwse' pelgrim zag beren op de weg:
* vreemde ziektes gooien roet in het sobere pelgrimseten
* de derde fietsgenoot heeft zich nog niet gemeld
* in de lente van 2010 razen er moessons over Frankrijk
* de lange weg ligt bezaaid met spijkers en glasscherven

Maar de toverstaf van Sint Jacob zal alle onheil bezweren. Immers, ik was al eens op plekken waar zijn geest nog voelbaar was: Vézelay, Conques, Saint-Jean Pied-de-Port. Over betere passe-partouts kun je niet beschikken.