Je het snot voor de ogen fietsen tussen Mergelland en Voerstreek

Hoewel we om acht uur weg zouden rijden, wordt het uiteindelijk negen uur. Peter heeft problemen met zijn fietsendrager. En die vehikels moeten natuurlijk wel goed bevestigd worden achterop. Als we om kwart over tien de auto parkeren in Margraten, blijkt een van de klemmen er onderweg losgeraakt en verdwenen. De fiets, de mijne is wonderwel blijven staan, want toch ook nog met riempjes vastgemaakt. Een curieuze start van de fietstocht die we vandaag willen ondernemen. De weersomstandigheden zijn prima: licht bewolkt, weinig wind en een temperatuur die uiteindelijk zal oplopen tot 20 graden.
Concreet:
Gefietst: 63,5 kilometer
Terrein: Mergelland Zuid Limburg – België: Land van Herve - Voerstreek
Gemiddelde snelheid: 14,5
Route: Margraten – Banholt – Mheer – Noorbeek – Hoogcruts – Slenaken – Epen – Terpoorten – Camerig – Vaalsbroek – Gemmenich – Plombières – Teuven – De Plank – Sint-Martens-Voeren – Noorbeek – Mheer – Banholt – Margraten

Het oogt fraai, dat golvende Zuid Limburgse land. Een midweekse dag die een lenteachtige loper voor je lijkt uit te rollen. Maar schijn bedriegt. Alleen de jonge honden op hun glimmende racefietsen lijken moeiteloos van de ene top naar de andere te sprinten. Voor mij is het zwoegen. De rit naar de top is afzien. En de vreugde die gehaald te hebben is maar van korte duur. De weg naar beneden is een oase, waaraan je je maar heel kort kunt laven, want eenmaal beneden wordt je geacht je weer opnieuw in het zweet te fietsen. Niet dat ik me ga forceren, want ik rijd in mijn eigen tempo naar boven. Peter heeft een net iets hoger tempo en ik zie hem als de Adelaar van Sevenum voor me uit dansen. Eenmaal boven steeds even een korte uithijgpauze. Een slok water. Een banaan. Het recupereren gaat op zich redelijk snel. En hop, daar ga je weer. Omlaag. Maar niet veel later weer omhoog. Je vloekt een stapel stille verwensingen naar het hoofd van Sint Jacob die je dit allemaal aandoet. Maar hij houdt zich Oost-Indisch doof voor mijn verwensingen.

Het Zuid Limburgse mergelland ligt er schitterend bij. Het jonge groen explodeert uit de nog kale takken. Imposante oude boerderijen liggen als stenen vogelnesten in de armen van de al grazige weiden. Roerloze kastelen. Vogelgeluiden. Soms een tractor die het land zaaiklaar gaat maken. En steeds weer die eenzame coureurs die je in opzichtig rennerstenue voorbij zoeven. Zout in de open camino-wonde.

Het vloeistofniveau in de bidon zakt snel. En ook die banaan is al voor Slenaken weggewerkt. Toch lunchen we pas in Gemmenich, Franstalig gebied. Een cafetaria in het centrum. Ondanks de schoolvakantie is het lamlendig stil op straat.
Maar ik heb dorst. Twee flesjes cola gaan moeiteloos naar binnen. De zal die op het warme broodje wordt geserveerd is vers, want in opdracht van de van origine Nederlandse waardin door haar dochter bij de Spar, vijftig meter verderop, ingekocht. We maken een praatje, en stappen met hernieuwde krachten weer op de fiets, richting Sibbenaeken. En onmiddellijk weer een stevige klim voor je kiezen. Nauwelijks oog voor het fraaie landschap links en rechts van je.

De Duitse enclave, daar zijn we snel doorheen. Het wordt weer Nederlandstalig. De roemruchte Voerstreek. Waar de verlokkingen groot zijn, vandaag. Bijvoorbeeld als we in het gezellige Teuven Café Modern - het Strafste Café van Vlaanderen, meldt een groot bord in de tuin - voorbij fietsen. Het terras is groot. En zonovergoten. Er zitten al behoorlijk wat klanten. Het café is niet zo maar een café. Maar herbergt ook nog eens een uitgebreid restaurant en een grote feestzaal Patria. Een gigantisch oud complex. Gevestigd in de vroegere dorpsschool, waar vroeger de onverbiddelijke en strenge meester Kevers de aanwijsstok zwaaide. Afstappen, dus. En snel het met bloemen omzoomde terras op, waar vroeger de speelplaats was.
Het worden twee Blonde Grimbergens. Een goddelijke drank, die als we eenmaal weer op de fiets zitten toch van satan blijkt te zijn. Maar zover is het nog niet. Voorlopig genieten van de zon die in het glas speelt. Voordat we weer in het zadel gaan even een sanitaire stop. Het interieur van het grote café is de moeite waard. Het pronkstuk in Lokaal 1 is het fraaie originele Decap dansorgel. Het orgel speelt op verzoek. Meezingen en dansen! Toch maar even niet, want we moeten Margraten nog zien te bereiken.

Doorfietsen naar Sint-Martens-Voeren. Waar we verdomme ook nog eens een afslag missen, omdat we suf zitten te ouwehoeren, als het weer eens zo’n relaxte afdaling is. De straf wordt ons opgelegd door een autochtoon die we van zijn erf plukken. Maar, eerlijk is eerlijk, hij had ons gewaarschuwd: “Het is een weg in slechte staat”. Hij heeft gelijk. Het is geen weg. Eerder een grindpad. En het draait zich ook nog eens steil naar boven. De laatste driehonderd meter moet ik lopen. Peter maalt door. Maar nauwelijks harder dan ik het lopend doe. Op de top is er een bank. Daar staat Peter al te wachten. En op de bank zitten twee krasse knarren. Wandelaars. Ook uit te hijgen. Ze zijn op weg naar Noorbeek waar hun auto staat. Nog een half uur lopen.

Maar gelukkig is de weg noordwaarts naar Margraten niet meer het zwaarste deel van de tocht. Niet dat we Noorbeek, Banholt en Mheer nu fluitend passeren, maar de gedachte dat Margraten zo meteen in zicht gaat komen geeft nieuwe kracht. Om half zes bereiken we de auto, waar we met kunst en vliegwerk de fietsen bevestigen op de drager. Immers: één bevestigingsklem is als sneeuw voor de zon verdwenen op de heenweg. Maar Sint Jacob zal er voor zorgen dat ze veilig thuis komen.