Het Inferno van O Cebreiro

DAG 29: zaterdag 22 mei 2010

Route: Trabadelo – Puerto de Pedrafita O Cebriero (1099 meter) – Puerto El Poio – Tricastela – Sarria
Aantal km.: 66,81
Weer: Onbewolkt, heet, bijna geen wind, 32 graden
Dagtitel: Het Inferno van O Cebreiro
Een eenvoudig ontbijt bij Santiago en Elly in El Puente Pelegrino. Een aantal rugzaklopers meldt zich ook voor het ontbijt. Hun soortgenoten maken ons in alle hostals, refugio’s en albergues al een tijd het leven zuur door vanaf vijf uur toiletten door te trekken, douches te laten spuiten, en met stokken op de stenen of houten vloeren te hakken.

En dan op pad. Voor een zware dag. Immers: O Cebreiro wacht. Een stevige klim die ook in de gidsen al niet gemakkelijk staat aangegeven. Voldoende water en proviand aan boord is het devies. Want onderweg is het afzien. En gras lest je dorst of honger niet. Gelukkig proviant en drank aan boord, al zullen de bidons onderweg nog moeten worden bijgevuld.

Zowel onze bartender Santiago van El Puente Peregrino als een onderweg aangeklampte autochtoon verklaren ons voor gek als we de voorgeschreven route naar de top van de Cebreiro volgen: veel te zwaar! En ook nog eens een omweg van een aantal kilometers! En bovendien: je rijdt door een prachtig stuk natuur! We volgen het advies daarom maar op en volgen een alternatieve route via La Faba en La Laguna. Wat betreft de laatste karakteristiek van de route hebben ze niks teveel gezegd. Het is een schitterend groen bergland waar we doorheen fietsen. Alleen: we hadden het gewoon niet moeten doen. De Sweerman- gids meldt weliswaar een veelvoud aan klimmen, van 7 tot 10 procent, maar de alternatieve route gaat daar vlot overheen. Kilometers lang gaat het 15% omhoog. Zelfs jonge mountainbikers moeten afstappen en te voet verder. Het zal dan ook geen verbazing wekken dat de krasse knarren uit Grubbenvorst, c.q. Sevenum ook afstappen. Alleen moet er ook nog een fiets en 25 kilo aanhange bagage de steile helling opgeduwd worden. Ondertussen brand de zon hard, ondanks het nog relatief vroege uur. Het is sleuren en trekken. Je vervloekt alle bartenders die Santiago heten. Dat ze branden in de hel! Net als wij nu branden in het Inferno van O Cebreiro.

Eigenlijk is het vanaf Trabadelo constant klimmen, zo’n 23 kilometer tot de top van de Puerto de Pedrafita do Cebreiro. Het is niet de hoogste top die we gedaan hebben (gisteren was het Cruz de Ferro hoger), maar wel verreweg de zwaarste. Om Na drie en een half uur hebben we nog geen twintig kilometer afgelegd, maar staan we wel te genieten op de top. Badend en het zweet, en weer een volgende bidon naar binnen kloekend. Waarom heeft God bergen uitgevonden waar je tegenop moet fietsen. De reden ontgaat me, want na een euforische afdaling volgt immers altijd weer het stoempen naar boven.

Na O Cebreiro (we eten er een welverdiend menu del dia) verder. In eerste instantie gaat het zelfs nog verder omhoog. De Alto de San Roque (1240 m.) en de Alto de Poio (1335 m.) De hoge pas vormt de toegangspoort tot Galicië: Santiago de Compostela komt dus echt in zicht.Het plaatsje Cebreiro wordt al sinds de 9e eeuw door pelgrims als een rustplaats gezien. Na vandaag vind ik dat meer dan terecht.

Na Tricastela wordt het tijd na te gaan denken over onderdak voor de nacht. Gesloopt door de zware inspanningen van de dag. De klimmen tot Sarria waar we uiteindelijk neerstrijken zijn duidelijk korter en minder moeilijk. Het stadje is levendig, en het eerste hotel waar we aankloppen is helemaal vol. Men verwijst ons naar een ander hotel in de stad, en belt zelfs dat we er aan komen. Dat blijkt een zakenhotel: NH Hotel Alfonso IX. Peter regelt in samenwerking met dochter Alcidie een pelegrino-prijs die nog lager is dan de officiele peregrino-prijs en even later staan we onder de douche. De fietsen staan op hun beurt uit te hijgen in de garage van het hotel.

Vervolgens snel neerstrijken op een van de terrassen op de wandelpromenade langs het water. Bier. Koud bier. Naast ons zitten twee Duitsers zich moed in te drinken voor de Champions League finale tussen Inter Milan en Bayern München. Ze zien het wel zitten met van Gaal, Robben en van Bommel. Maar als we na de Italiaanse maaltijd ’s avonds op diezelfde promenade in een ander horeca etablissement aanschuiven voor de tweede helft van de finale, blijkt Bayern al met 1-0 achter te staan. We zien de volledige tweede helft en kijken geboeid hoe de Italianen uiteindelijk, en verdiend, met 2-0 winnen.