Route: Burgos – Arcos – Cavia – Hontanas – Fromista – Carrion de los Condes
Aantal km.: 101,48
Weer: Zonnig, 20 graden, weinig wind
Ideaal fietsweer vandaag. Eindelijk weer. Eindelijk weer eens na lange tijd een volledig zonnige dag. En nauwelijks wind. En, minstens zo belangrijk: geen hoge cols te overwinnen. Je zou bijna zeggen een saaie dag. Een dag waarop weer meer dan 100 kilometer gefietst kan worden.
De laatste blikken op Burgos, een imponerende stad waar ik zeker terug wil komen, met Gemma bijvoorbeeld. We fietsen de stad uit langs de Alarzón, en werpen een laatste blik op de kathedraal die net als gisteren schittert in de zon.
Om in vorm te komen krijgen we tot Arcos meteen een stevige klim voor de kiezen. Pittig. Maar rustig doortrappen, dan kom je vanzelf boven. De hele dag zullen we overigens op de meseta rijden, de hoogvlakte die vandaag tussen de 800 en 1000 meter ligt.
In Cavia scoren we onze eerste stempel voor de credencial. Hedt zullen er uiteindelijk zelfs vier worden vandaag, maar we moeten nog een aantal pagina’s vullen. Dus: aan de slag!
Het gemeentehuis van Cavia is open, maar op de benedenverdieping tref ik geen enkele activiteit aan. Ik loop de trap op naar boven en tref op het secretariaat een jonge vrouwelijke cavia aan die me wel aan een stempel wil helpen. Waarom zit deze Miss Cavia op dinsdagmorgen in godsnaam moederziel alleen opgesloten in een suf secretariaat van een dorp van niks? Hoewel ik al flink wat bagage achterop heb, moet er toch plaats te maken zijn voor deze blonde cavia? Het zijn maar wat speelse gedachten, maar toch. Ik zal daardoor toch niet de vloek van Santiago over me heen roepen? Ik bedank haar hartelijk en overhandig, weer terug in de realiteit, ook Peter zijn gestempelde credencial.
Het landschap waar we vandaag doorheen fietsen is een van de meest desolate die ik ooit gezien heb. Het is weliswaar groen en flink glooiend, met in de verte zo nu en dan de besneeuwde toppen van het gebergte van de Picos de Europa, maar er is geen levende ziel te bekennen. Twintig kilometer fietsen over eindeloze rechte wegen zonder een dorp te passeren, en zonder wandelende pelgrims, want die lopen blijkbaar een andere route. Later op de dag zal dat veranderen. Voor iemand die aan Zen-meditatie doet een ideale omgeving. Toch indrukwekkend, dit landschap. Aan het einde van de dag wordt het echt saai, want vanaf Fromista (met het schitterende oude sluizencomplex van het Canal de Castillo) is het over een afstand van bijna twintig kilometer bijna plat doorfietsen naar Carrión de los Condes.
Maar even terug in de tijd van de dag. In het kleine plaatsje Hontanas nemen we voor de zoveelste keer om een uur of een het menu del dia. Negen euri, met alles erop en eraan. Er zijn meer caminogangers die er halt houden. In de wijde omgeving is immers niks anders. Raak nog even aan de praat met een jong Amerikaans stel. Op de fiets. Gestart in Saint Jean Pied-de-Port. En blijken ook nog eens uit Seattle te komen. Ik vertel natuurlijk over mijn zoon Raymond die daar in de tweede helft van juni naar zal afreizen in verband met een wetenschappelijk adres. Toevallig krijg ik ’s avonds een sms van hem door waarin hij aangeeft dat zijn artikel voor het EMBO-Journal is goedgekeurd. Een fantastische prestatie. Vlak voor het avondeten in Carrión de los Condes zal ik hem bellen, en hem met het resultaat feliciteren.
Carrión de los Condes, dus. Dat halen we. Ook weer een dorp dat leeft van de Camino. Na wat heen en weer vragen (onder andere bij de nonnen; wat hebben we toch met nonnen?) vinden we onderdak in Hostal Santiago. De prijs is aanvankelijk 45 euri per kamer, mar daalt na wat onderhandelen tot 39. Prima logeeradres. Voor de eerste keer krijgen we bij aankomst een glaasje wijn aangereikt. Het kon weer slechter.
Het dorp zelf is snel belopen, zeker het centrum. Boven op de kloosterkerk zijn een aantal hoge bewoonde ooievaarsnesten. Een fraai gezicht de grote vogels over hun nesten te zien waken. Maar we zijn dan al op weg naar de bar die we bij het binnenrijden gezien hebben. Twee Duitse pullen bier. Want dorst hebben we. Zelden zo’n droge keel gehad na het fietsen. Het zal wel aan de zon, de temperatuur en de droogte gelegen hebben. De hele dag al veel gedronken. Water. Nu: bier. Aan de bar. Terwijl de oude mannelijke bevolking kijkt naar breedbeeld stierenvechten. Spectaculair wordt het als een matador door de stier op de horens wordt genomen en als een speelbal een paar keer in de lucht geworpen wordt, vooraleer geradbraakt in het rulle zand te ploffen.
Daarna eten in het restaurant van Hostal La Corte. Ook hier weer een dagmenu voor 10 euri, inclusief een paar flinke lappen vlees en een fles wijn. Het gat economisch slecht in Spanje, maar het zal mij een zorg zijn zolang de dagmenu’s dit soort bedragen kosten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten